De meeste dingen huilen niet

(2019)

‘Wat wil je? Wat wil je? En ik kan me niet meer herinneren wanneer iemand me dat voor het laatst heeft gevraagd. De vraag daalt af naar een lege plek in mijn binnenste waar iets van een wil zou moeten zitten. Maar als in een bodemloze put blijft hij blijft dalen en dalen en dalen, in de verwachting iets tegen te komen wat lijkt op een behoefte, een verlangen, een stiekeme wens misschien. Maar het enige wat hij vindt is een grijs drabbig hoopje ergens, hier, dat heel zachtjes zegt: ‘Niets. Ik wil niets. Niets. Alsjeblieft. Helemaal niets.'

Wat nou, als je de wens koestert ‘een ding te zijn’, omdat je alleen nog op die manier kunt deelnemen aan de wereld zoals die is?
Op een verlaten plek vinden twee vreemden elkaar in hun levensmoeheid. Samen zoeken ze naar pogingen te ‘ontmensen’. Kun je jezelf terugbrengen naar hetgeen wat het minst hoeft, doet, groeit? Is het mogelijk je te voelen als iets wat niet kan voelen?

De meeste dingen huilen niet is een absurdistische, humoristische voorstelling over het verlangen om een ding te zijn en daarmee genoeg te zijn. Zo ontstaan er gesprekken over het verlangen een opgooitent te zijn en er wordt tegen de beperkingen van het menselijk lichaam aangelopen.