Je spaart zegels en dan ga je dood

(2017)

‘Het clubje anderen om mij heen begint wat te wiebelen. Ik snap het wel. Ik ben degene die naast het knopje staat. Ik heb allang gedrukt, maar ze willen het me nog een keer zien doen. Zeker de anderen die er net bij zijn komen staan.Voor mezelf hoef ik het niet te doen, ik heb gedrukt en dat weet ik. Toch doe ik het, want, dat doe je nou eenmaal als het rood is.’

De voorstelling Je spaart zegels en dan ga je dood toont een vrouw die zich volledig vastklampt aan het huisje-boompje-beestje leven. Gaandeweg de voorstelling komen er – door een kafkaëske telefonische klantenservice en elektrische broodmessen die een eigen leven leiden – steeds meer barsten in haar schijnbaar smetteloze leventje. Is de ultieme burgerlijkheid niet de optimale biotoop waarin wij mensen in zo’n kort mogelijke tijd zo gelukkig mogelijk kunnen worden?